آقاجانم! میلادتان بارش نور بر قلب سرد و تاریک زمین است.
و من زیر این بارش عظیم، چتر امید به دست گرفته و گل‌های نرگس را به پایتان می‌ریزم
از برکت قدوم سبزتان است که بال‌های شکسته‌ٔ من هم، جرأت پرواز در آسمان شعبان، برای چیدن و هدیه ستاره‌هایش به شما را گرفته‌اند.
آقای مهربانم! عیدی ما را درمان دل زخمی‌مان قرار بده تا در پرتوِ نگاه پُرمهرتان، تطهیر شویم و آنگاه که پاک و زلال شدیم دعاهایمان به اجابت برسد و ظهورتان را محقق کنیم.
تا این‌بار دیگر بهارمان پایان زمستان باشد و گل دادنش از روی شوق و شادیِ حضور شما باشد نه مثل همیشه از روی اجبار و اکراه!
