Category: محرم

در گوهرشاد دلم رفت به بین‌الحرمین

حسن لطفی

هرکس رسید کرب‌و‌بلا، سامرا، نجف
برگ براتش از علی‌موسی‌الرضا گرفت

مجتبی قاسمی

هر چند زهر، قلب تو را پاره‌پاره کرد
اما به یاد کرب‌و‌بلا گریه می‌کنی
اصلاً خودِ تو کرب‌وبلای مجسّمی
وقتی برای خون خدا گریه می‌کنی

یوسف رحیمی

سال‌هاست که سامراء سند مظلومیت شیعه است؛ از سرداب غیبت تا حرم‌های مطهّرش… حرم‌هایی که خراب شد به دست حرامیان
اما از پسِ هر ویرانی، آبادی در راه است
اگر خوب گوش کنی، بانگ ظهور را می‌شنوی و نسیمش را حس می‌کنی. آن روز دیگر هیچ‌کس جرئت جسارت و هتک حرمت به مقدسات شیعه را نخواهد داشت

آی شش‌گوشه ندیده، نشو مأیوس بیا
می‌دهد کرببلا، پنجره فولاد رضا

محمدحسین رحیمیان

سخت است وقتی روضه وصف دختری باشد
حالا تصور کن به دستش هم، سری باشد
حالا تصور کن که آن سر، ماهِ خون رنگی
در هاله‌ای از گیسویی خاکستری باشد

قاسم صرافان

چشم‌ها از هیبت چشمم، به پیچ‌و‌تاب بود
محو چشمم، چشم‌ها و چشم من بر آب بود
چشم گفتم، چشم دادم، چشم پوشیدم، ز آب
من سراپا چشم و چشمم جانب ارباب بود
ژولیده نیشابوری

اصلا حسین جنس غمش فرق میکند

اصلا حسین جنس غمش فرق میکند

دختر بدر الدجی امشب سه جا دارد عزا
گاه می‌گوید پدر، گاهی حسن، گاهی رضا

پیاده محض تسلّٰای قلبِ خواهرتان
وظیفه بود بیایم، ببخـش جاماندم

اللهم ارزقنا حرم
آرزومه کربلا برم

روزی که دلم ز روضه هایت بشکست
از گریه بِرَفت، اختیارم از دست
خوابیدم و خوابِ مَقتلت را دیدم
هیهــات! که بعد از آن مرا خوابی هست

یک استخوان سالم از ارباب من نماند
هرچند باید از سر و انگشت بگذریم
آن چکمه پوشه حرامی کجا نشست؟
از ضربه های خنجرش از پُشت، بگذریم
با موی شعله ور وسطِ خیمه ی عمو…
یک کودک سه ساله و یک مشت…بگذریم
ارباب من غریب و خواهرش از او غریب تر
هی با تنش سپر شد و هی مُشت… بگذریم
سرنیزه بود و رأسِ علی اصغرِ حسین
حتی تجسّمش همه را کُشت…بگذریم

روضه تان عمر قرون خواهد و این کافی نیست
اینکه یک ماه برای تو محرم شده است

ای پنج تن خلاصه شده در تو
افتادی و ستون زمین افتاد
با رفتنت تمام حرم دیدند
از حلقه ی خیام، نگین افتاد

تا جوانان بنی هاشم علی را می بَرند
الذین یحملون العرش نازل می‌شود

بانگ اناالحق می زنی بر روی دستان پدر
ای عارفان درمانده در شش‌گوشه ی گهواره ات

آنقدر حسن هستی و آنقدر حسینی
یعنی که خودت حضرت بین الحرمینی

هزار و نهصد و پنجاه زخم، یعنی که
تمام پیکرت از هم گسسته بود آقا
گمان کنم که نیازی به نعلِ تازه نبود
که بند، بندِ وجودت شکسته بود آقا
صحیح و سالم اگرچه، سَرت به غارت رفت
تنت به خاک بیابان نشسته بود آقا
مُرمّل بالدّما و مُقَطَّعَ الأعضا
السَّلَامُ عَلَی الْمَنْحُورِ مِنَ الْوَرَا

علی رضا بان پرور